13-14 mei 2024
Met de trein naar de kust
Het spookte al een hele tijd door mijn hoofd om te beginnen met het plannen van een meerdaagse trektocht. Zoveel interessante, uitdagende, leuke tochten te vinden op het internet dat ik niet echt kon kiezen. Ik zou ze allemaal wel een keer willen doen.
Op instagram zag ik een foto van markeerders die al een tijdje actief bezig waren voor een nieuwe Streek GR uit te stippelen en te voorzien van de nodige richtingaanwijzingen. De nieuwe Streek GR Kust loopt grotendeels gelijk met de GR 5A, maar in De Haan vervolg je het pad richting Knokke-Heist in plaats van landinwaarts te trekken.
Thuis zijn we wat verkocht om onze gezinsvakanties aan de kust te vertoeven waardoor het nieuwe GR pad door mijn hoofd bleef spoken. Bij doorkomst van de verschillende badsteden zou het praktischer zijn om mijzelf te bevoorraden van water aangezien ik nog geen waterfilter bezit. Ik hakte de knoop door en zette de Streek GR Kust in mijn planning.
S Morgens vroeg vertrok ik met een volledig gepakte rugzak van de landelijke Kempen richting het strand aan de Kust. Met een overstap in Antwerpen en Gent kwam ik uiteindelijk met de trein aan in het station van De Panne. Ik pakte mijn rugzak op, stelde mijn gpx op mijn horloge in en vertrok.
Al na een tweetal kilometers stappen kwam ik aan in Het Vlaams Natuurreservaat De Westhoek. Samen met het Calmeynbos is dit het grootste aaneengesloten duingebied van de Vlaamse Kust. Grote lange stroken duinzand volgden elkaar op. Niet al te gemakkelijk zo met een volle trekkingrugzak maar ik kon toch nog een goed tempo aanhouden.
Aan het Noordelijk gebied van het Westhoekreservaat heb ik toch even mijn gps moeten omleiden door wateroverlast op de GR Route. Niet altijd plezant maar toch liever dit dan natte voeten krijgen. Ik vervolgde mijn weg via de Krakeelduinen en het Calmeynbos waar ik aan het Provinciaal bezoekerscentrum van De Panne een kleine pauze inlaste.
Met een energierijke snack achter de kiezen en met uitgeklopte schoenen zette ik mijn weg verder. Na enkele kilometers van gewone straten en verharde wegen kwam ik via de Noordduinen aan de Hoge Blekker in Koksijde. Niet zomaar een duin aan de kust maar met zijn 33 hoogtemeters de hoogste duin van de hele kustlijn. Met de grote rugzak op mijn rug waande ik mij bijna terug naar de hoogtemeters van de Brabantse Ardennen Trail die ik enkele maanden eerder bewandelde.
Na de duinenpassage van de Hoge Bleker kwam ik terug in de bossen met de nodige plassen van de afgelopen regendagen. Soms wel iets te grote plassen. Ik kon er blijkbaar niet aan ontsnappen. Mooi langs de kant en tussen de takken door bereikte ik de andere kant van het waterveld en kon ik mijn weg verder zetten richting Nieuwpoort.
Aan de oostkant van het Koningin Elisabeth Instituut passeerde ik het steunpunt van der Tann. Deze bunkers zijn gebouwd door de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog als onderdeel van de meer dan 5000 kilometer verdedigingslinie van Noorwegen tot aan de Frans-Spaanse grens.
Verder door aan het begin van Nieuwpoort nog snel even mijn schoenen wat verlichten van het ingelopen duinzand en zette ik mijn weg verder om te genieten van het uitzicht aan de zeedijk, het strand en de Nieuwpoortse haven. Ik passeerde ook langs het bronzen schilpadkunstwerk van Jan Fabre en het Koning Albert I-monument gelegen aan het sluizencomplex De Ganzepoot.
Na bijna 40 kilometer op het GR pad nam ik de afslag richting de camping. Inchecken, tent opstellen, water koken voor de gevriesdroogde pasta bolognaise en eindelijk mijn voeten kunnen verlichten. Nooit last gehad van blaren en nu op mijn eerste meerdaagse tocht heb ik het zitten.
Na een goede nachtrust is mijn energie weer opgeladen. Helemaal geen last van de kuiten en mijn voeten voelen al terug wat lichter aan. Aankleden, ontbijten, tent afbreken en inpakken. Tegen acht uur was ik helemaal klaar om het GR pad terug op te zoeken richting Middelkerke.
Ik passeerde het Normandpark, het nieuwe casino en strip beroemdheden tante Sidonia en Urbanus. Het wandelen ging redelijk goed na de last van gisteren avond. Ik kon er terug van genieten langsheen de schapenweide en de duinen. Bij de passage door het Provinciedomein Raversyde begon ik toch terug meer mijn blaren te voelen. Het genieten was spijtig genoeg niet van lange duur. Ondanks de verzorging en blarenpleisters begon het moraal voor een leuke tocht stilaan de diepte in te gaan.
Even een korte pauze inlassen om even mijn voeten wat ademruimte te geven. Op een bankje met zicht op volle zee is niet slecht maar het pijnlijke gevoel bleef storen. Aan wilskracht om door te zetten was er geen gebrek maar het was al zeker dat Blankenberge het zeker niet ging worden voor deze dag.
De wind langsheen de lange zeedijk deed mijn gedachten wat wegwaaien, en mijn tempo begon een beetje terug te komen. Onderweg richting het centrum van Oostende toch de wijze beslissing genomen om niet verder te gaan. De last van mijn bleinen begon te groot en te pijnlijk te worden om door te zetten.
Ik paste voor het Maria Hendrikapark en liep aan de bekende mercator boot recht richting het centraal station. Mijn trein richting Antwerpen stond al te wachten voor vertrek. Snel een vervoersbewijs aankopen en instappen was de boodschap. Het is zeker geen einde van het GR avontuur aan de kust, maar zal zeker ooit een vervolg krijgen voor de volgende kilometers.
