19-20 juli 2024
Biketrip Team Softijs
In 2020 reden Dieter Coppens en Kevin – bekend van Down the Road – op fietsavontuur naar de Belgische kust. Ze trokken met de tandem op een trip door eigen land, op weg naar de kust om een ijsje te gaan eten.
Wat met een lach zei ik tegen de oudste dochter: "Zullen wij ook zo eens een fietsavontuur maken om een softijsje te gaan eten aan de kust?". De grap verdween al snel toen er wat verderop in de zetel een enthousiaste “Ja!” luidde van de tweede dochter.
Na wat onderzoek op het internet en het raadplegen van routeplanners vertrokken we met de bus richting Antwerpen. Onze ouder-kind tandem, die we via de website van Cyclant vooraf gehuurd hadden, konden we in de winkel aan het centraal station ophalen. Fietstassen vastmaken, zadelhoogte aanpassen, gps instellen, en we konden vertrekken voor ons 2-daagse avontuur.
Al snel reden we langs de Schelde, die we via de fietserstunnel, gelegen aan de Kennedytunnel, onderdoor fietsten om naar Linkeroever te geraken. Met een kleine haaienmop onder het water was de topsfeer voor de komende uren ineens gezet.
Na een dikke dertigtal kilometers via de fietssnelweg F41 stopten we ter hoogte van Stekene. We plaatsten onze tandem even aan de kant en zochten rust op een bankje in de schaduw. De vooraf gesmeerde sandwiches met choco en confituur gingen als zoete broodjes binnen.
Eenmaal onze lunchpauze erop zat, namen we onze tandem weer in de hand en vertrokken we verder richting de brug van Zelzate. En wat voor een brug was het! We trapten zo hard dat we er bijna bij neervielen. Eenmaal boven aangekomen merkte ik op dat de fiets nog in de tweede versnelling stond. Onmiddellijk was ik er zeker van dat dit mij geen tweede brug zou voorkomen.
Verder reden we via de fietssnelweg F423 die passeerde via Assenede en Bassevelde. Een mooi geasfalteerde fietsstrook tussen de natuur en wijde boerenvelden. Voor het eerst was het aangenaam rijden, een wegdek zonder bobbels. Maar een hele tijd onder een zon van dertig graden is een geasfalteerd fietspad ook wel wat anders. Door de warmte die extra van het fietspad kwam, raakte onze watervoorraad snel op.
Aangekomen in Kaprijke was café Den Hoppoliet onze rustplek. Na zo’n hete etappe van ons fietsavontuur, deed de frisse ice-tea en cola met een zakje zoute chips ons meer dan deugd. Voor we onze weg verderzetten, kochten we in de lokale buurtwinkel wat verderop nog wat watervoorraad in.
Na enkele kilometers kwamen we aan het Schipdonkkanaal, een afleidingskanaal van de Leie. De laatste lange rechte lijn richting de kust. Weer een lang geasfalteerd fietspad, maar deze keer aan de ene kant van het kanaal wel omgeven door hoge bomen die ons de nodige schaduw gaven. Aan de andere kant waren er de grote boerenvelden. Gewoon genieten was het.
Net voorbij Moerkerke maakten we tijd voor onze laatste rustpost. Een mooi grasstuk tussen de bomen naast het kanaal was de geknipte locatie voor ons pasta-avondmaal. Ik had wel wat ervaring met een gasbrander, toch speelde ik het klaar om de pasta onderin de pot lichtjes te laten aanbranden.
Na het genieten van de rust en onze lekkere pasta konden we er weer tegenaan. Het einde van het fietspad naast het kanaal was wegens onderhoudswerkzaamheden afgesloten. Snel even rondrijden via de voorziene omleiding, waar we in de verte de grote schepen van Zeebrugge al konden zien liggen. Eenmaal aan het einde van het kanaal staken we het verbindingsdok over via de grootste beweegbare brug van Europa. Nu was het nog maar een paar kilometer in rechte lijn naar de dijk van Blankenberge.
Door de drukte op de dijk konden we beter van onze tandem afstappen om de laatste meters te voet af te leggen en ons een weg te banen richting de ijskraam. Spijtig genoeg, volgens Nora, was de softijsmachine al volledig uitverkocht. Maar het schepijs van Glacier Philip was meer dan een goed alternatief. Nora ging voor een bol vanille en een bol aardbei, en ik voor twee bollen amarena. En ja hoor, het heeft meer dan gesmaakt na die hele fietstocht.
Na het genieten van ons ijsje op de dijk stapten we terug op de fiets voor de laatste kilometers richting camping Esmeralda, net buiten het centrum van Blankenberge. Aan de receptie moesten we nog de nodige formaliteiten regelen en konden we een plaatsje gaan zoeken op de tentenweide. De tent die we geleend hadden via Peerby stond direct recht. Luchtmatras opblazen, slaapzak opschudden en we waren geïnstalleerd.
Ook al was het laat op de avond, Nora wilde toch nog naar het strand en de zee. Bij het verlaten van de camping konden we via de brug Het Wrakhout de drukke steenweg en de trambedding veilig oversteken. Nog een klein stukje over de duinheuvel en daar stonden we dan aan het strand. En Nora had wel een beetje gelijk. Na onze hete fietstocht helemaal vanuit Antwerpen deed het koude water onze benen en voeten wel deugd.
Terug aangekomen op de camping was het stilaan al donker geworden. Snel nog even onze toiletzak halen in onze tent om ons toch nog even te douchen en tanden te poetsen. Bij de terugkeer aan de tent zag je het al heel goed aan Nora dat Klaas Vaak niet ver weg was. Toen Nora’s lange haren zo goed als droog waren, kropen we in onze slaapzak en konden we genieten van een goed verdiende nachtrust.
De volgende ochtend werden we langzaam wakker, nog net voor de wekker afging. Aankleden, ontbijten en opruimen om alles terug mee te krijgen in onze fietstassen. Stipt op tijd stonden we klaar aan de receptie om uit te checken en terug op onze tandem te springen.
Mooie wegen tussen de boerenvelden leidden ons stilaan naar onze eerste rustpunt, het Belfort van Brugge. Voor een mooie stadsverkenning hadden we spijtig genoeg geen tijd. Snel een hapje en een drankje en terug de tandem op.
Verder reden we via Oedelem en Knesselare richting het kanaal van Gent-Brugge. Na een tijdje fietsen langs het water, kregen we gezelschap van een man op een speed-pedelec die ons een beetje uit de wind zette. Dit was welgekomen om met wat minder moeite wat meer snelheid te maken.
Bij het binnenrijden van Gent onder de Brugse Poort merkten we op dat het wel meer dan druk was in de stad. Helemaal vergeten dat het net nu de Gentse Feesten waren. Aangekomen aan het Gravensteen plaatsten we onze tandem aan de kant en genoten we alle twee op een terras van een grote wafel met een bol vanille-ijs. Na onze korte lunchpauze zochten we met de tandem in de hand verder een weg door de menigte richting de Gentse Dampoort.
Hier en daar wat een beetje bochtenwerk, maar de fietssnelweg F4 die naast de spoorlijn Antwerpen-Gent gelegen is, bracht ons in snel tempo de juiste richting uit. Lokeren, Sint-Niklaas en Beveren passeerden we onderweg. In Beveren hebben we op een terras nog even een kleine, nodige rustpauze ingelast. Een frisse cola en een zakje zoute chips was echt wel nodig op zo’n warme dag.
Terug op de tandem merkten we op dat onze tijd een probleem ging worden. Snel even de smartphone bovenhalen voor een nieuwe routeberekening recht richting Linkeroever. We deden zo ons best met de energie die we nog in onze benen hadden om op tijd aan de kade te staan. Net voor aankomst aan de kade zagen we de boot vertrekken. Tijd om terug via de fietstunnel te rijden hadden we niet, dus moesten we wel wachten op de volgende boot.
Het korte stukje op de boot deed ons wel even deugd. Na een hele dag fietsen in de warmte was het briesje op de Schelde meer dan welkom. Eenmaal terug op de kade zochten we vlug onze weg door de kleine wegen van de Antwerpse binnenstad richting het centraal station. Nipt voor sluitingstijd arriveerden we terug aan de fietsenwinkel. Wat was dat weer voor een avontuur dat in gang gezet werd door een eenvoudige lach.
Na het inleveren van de tandem passeerden we nog even bij de McDonald's voor de beloofde frietjes om ons fietsavontuur af te sluiten. Met de laatste energie die we nog in onze benen hadden, namen we de bus terug naar huis om uit te rusten voor een volgend avontuur. Maar dan misschien wel iets minder warm.
13-14 mei 2024
Met de trein naar de kust
Het spookte al een hele tijd door mijn hoofd om te beginnen met het plannen van een meerdaagse trektocht. Zoveel interessante, uitdagende, leuke tochten te vinden op het internet dat ik niet echt kon kiezen. Ik zou ze allemaal wel een keer willen doen.
Op instagram zag ik een foto van markeerders die al een tijdje actief bezig waren voor een nieuwe Streek GR uit te stippelen en te voorzien van de nodige richtingaanwijzingen. De nieuwe Streek GR Kust loopt grotendeels gelijk met de GR 5A, maar in De Haan vervolg je het pad richting Knokke-Heist in plaats van landinwaarts te trekken.
Thuis zijn we wat verkocht om onze gezinsvakanties aan de kust te vertoeven waardoor het nieuwe GR pad door mijn hoofd bleef spoken. Bij doorkomst van de verschillende badsteden zou het praktischer zijn om mijzelf te bevoorraden van water aangezien ik nog geen waterfilter bezit. Ik hakte de knoop door en zette de Streek GR Kust in mijn planning.
S Morgens vroeg vertrok ik met een volledig gepakte rugzak van de landelijke Kempen richting het strand aan de Kust. Met een overstap in Antwerpen en Gent kwam ik uiteindelijk met de trein aan in het station van De Panne. Ik pakte mijn rugzak op, stelde mijn gpx op mijn horloge in en vertrok.
Al na een tweetal kilometers stappen kwam ik aan in Het Vlaams Natuurreservaat De Westhoek. Samen met het Calmeynbos is dit het grootste aaneengesloten duingebied van de Vlaamse Kust. Grote lange stroken duinzand volgden elkaar op. Niet al te gemakkelijk zo met een volle trekkingrugzak maar ik kon toch nog een goed tempo aanhouden.
Aan het Noordelijk gebied van het Westhoekreservaat heb ik toch even mijn gps moeten omleiden door wateroverlast op de GR Route. Niet altijd plezant maar toch liever dit dan natte voeten krijgen. Ik vervolgde mijn weg via de Krakeelduinen en het Calmeynbos waar ik aan het Provinciaal bezoekerscentrum van De Panne een kleine pauze inlaste.
Met een energierijke snack achter de kiezen en met uitgeklopte schoenen zette ik mijn weg verder. Na enkele kilometers van gewone straten en verharde wegen kwam ik via de Noordduinen aan de Hoge Blekker in Koksijde. Niet zomaar een duin aan de kust maar met zijn 33 hoogtemeters de hoogste duin van de hele kustlijn. Met de grote rugzak op mijn rug waande ik mij bijna terug naar de hoogtemeters van de Brabantse Ardennen Trail die ik enkele maanden eerder bewandelde.
Na de duinenpassage van de Hoge Bleker kwam ik terug in de bossen met de nodige plassen van de afgelopen regendagen. Soms wel iets te grote plassen. Ik kon er blijkbaar niet aan ontsnappen. Mooi langs de kant en tussen de takken door bereikte ik de andere kant van het waterveld en kon ik mijn weg verder zetten richting Nieuwpoort.
Aan de oostkant van het Koningin Elisabeth Instituut passeerde ik het steunpunt van der Tann. Deze bunkers zijn gebouwd door de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog als onderdeel van de meer dan 5000 kilometer verdedigingslinie van Noorwegen tot aan de Frans-Spaanse grens.
Verder door aan het begin van Nieuwpoort nog snel even mijn schoenen wat verlichten van het ingelopen duinzand en zette ik mijn weg verder om te genieten van het uitzicht aan de zeedijk, het strand en de Nieuwpoortse haven. Ik passeerde ook langs het bronzen schilpadkunstwerk van Jan Fabre en het Koning Albert I-monument gelegen aan het sluizencomplex De Ganzepoot.
Na bijna 40 kilometer op het GR pad nam ik de afslag richting de camping. Inchecken, tent opstellen, water koken voor de gevriesdroogde pasta bolognaise en eindelijk mijn voeten kunnen verlichten. Nooit last gehad van blaren en nu op mijn eerste meerdaagse tocht heb ik het zitten.
Na een goede nachtrust is mijn energie weer opgeladen. Helemaal geen last van de kuiten en mijn voeten voelen al terug wat lichter aan. Aankleden, ontbijten, tent afbreken en inpakken. Tegen acht uur was ik helemaal klaar om het GR pad terug op te zoeken richting Middelkerke.
Ik passeerde het Normandpark, het nieuwe casino en strip beroemdheden tante Sidonia en Urbanus. Het wandelen ging redelijk goed na de last van gisteren avond. Ik kon er terug van genieten langsheen de schapenweide en de duinen. Bij de passage door het Provinciedomein Raversyde begon ik toch terug meer mijn blaren te voelen. Het genieten was spijtig genoeg niet van lange duur. Ondanks de verzorging en blarenpleisters begon het moraal voor een leuke tocht stilaan de diepte in te gaan.
Even een korte pauze inlassen om even mijn voeten wat ademruimte te geven. Op een bankje met zicht op volle zee is niet slecht maar het pijnlijke gevoel bleef storen. Aan wilskracht om door te zetten was er geen gebrek maar het was al zeker dat Blankenberge het zeker niet ging worden voor deze dag.
De wind langsheen de lange zeedijk deed mijn gedachten wat wegwaaien, en mijn tempo begon een beetje terug te komen. Onderweg richting het centrum van Oostende toch de wijze beslissing genomen om niet verder te gaan. De last van mijn bleinen begon te groot en te pijnlijk te worden om door te zetten.
Ik paste voor het Maria Hendrikapark en liep aan de bekende mercator boot recht richting het centraal station. Mijn trein richting Antwerpen stond al te wachten voor vertrek. Snel een vervoersbewijs aankopen en instappen was de boodschap. Het is zeker geen einde van het GR avontuur aan de kust, maar zal zeker ooit een vervolg krijgen voor de volgende kilometers.
1-2 juni 2023
Mijn eerste keer
Geen regen, aangename temperatuur en een mooie zon aan de lucht. Dat was de weersvoorspelling die Sabine ons vertelde in het weerbericht de avond vooraf. Mijn rugzak stond al klaar, volledig gepakt en gezakt. Alles viel op zijn plooi zoals ik in gedachten had. En toch was het niet zo eenvoudig, mijn eerste bivaktocht.
Wat na zeven liep de wekker al af. Het signaal voor het begin van een doordeweekse ochtendspits. Aankleden, ontbijten, fruit en koekendoosjes klaarmaken, boekentassen inladen,...alles gaat gelukkig als een goed geoliede machine zodat de meisjes mooi op tijd de schoolpoort bereiken.
Hoewel ik gepland had om in de voormiddag te vertrekken, werden mijn plannen wat vertraagd door last-minute boodschappen en huishoudelijke klusjes. Kort na het middageten was ik dan eindelijk klaar voor mijn eerste bivaktocht.
Mijn tocht voerde me via natuurlandschap De Liereman en De Meirgoren richting het Turnhouste vennegebied. Een lange zandweg onder een mooi stralende zon deed me wat meer naar mijn drinkfles grijpen dan verwacht. Na een korte rustpauze zette ik mijn weg verder in noordwestelijke richting.
De kilometers begonnen stilaan te tellen. Mijn benen begonnen wat zwaarder te worden en mijn tempo was niet meer volgens het vaste ritme. Een lange wandeltocht met een bepakte rugzak is toch weer iets helemaal anders dan het lopen van een marathon. Een wijze beslissing volgde om toch even een korte rustpauze in te lassen.
Met aangevulde energie vervolgde ik mijn tocht voor de laatste kilometers. Eindelijk kwam ik terecht aan de bekende lange bosdreven van Wortel Kolonie. Helaas was het lokale café gesloten, waardoor ik mijn weg moest vervolgen zonder frisse pint die wel gemaakt zou hebben.
Op een korte afstand van de kolonie bereikte ik de bivakzone van Natuur en Bos. Daar kon ik eindelijk mijn rugzak neerzetten en op verkenning gaan rond het terrein. Ik stelde mijn tentje op en genoot van een gevriesdroogde avondmaaltijd met zicht op de kolonie in de stilaan ondergaande avondzon.
Ook al was ik 's nachts even wakker, toch had ik een heerlijke nachtrust gehad. De volgende ochtend werd ik langzaam wakker door mijn interne wekker. Het was niet gemakkelijk uit mijn tent te komen vanwege de stilte en het cosy comfort gevoel van in een tent te slapen.
Het was de eerste keer dat ik op bivaktocht ging dus een echte ochtendroutine had ik niet. Koffie en ontbijt maken tijdens het opruimen en inpakken van mijn materiaal is toch wel iets anders dan de gewone routine thuis. Nadat ik een laatste keer rondgekeken had naar mogelijk vergeten spullen, verliet ik de bivakzone op weg richting Hoogstraten.
Mijn benen hadden blijkbaar de grote tocht nog niet goed verwerkt. Trager dan de dag ervoor kwam ik net op tijd aan in het dorp voor de komst van de bus. Tijd om terug te keren naar mijn normale routine, maar met nieuwe ideeën voor een volgende bivaktocht.
